سرمایه‌گذاری بانک و ارتباط غیرخطی آن با سلامت بانک در شرایط سرکوب مالی

کاهش مخاطرات اخلاقی قراردادها به‌علت متقارن‌تر بودن اطلاعات میان تسهیلات‌گیرنده و بانک و کاهش کارایی فرایند اعتبارسنجی مشتریان، به‌ترتیب مهم‌ترین مزایا و معایب افزایش سطح سرمایه‌گذاری مؤسسات اعتباری معرفی می‌شود. در این مطالعه این موضوع در قالب تأثیرپذیری سلامت بانکی از سطوح مختلف نسبت سرمایه‌گذاری به سرمایه پایه بررسی می‌شود. نمونه مورد بررسی مربوط به اقتصاد ایران در دوره ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۴ است. با توجه به رویکرد سیاست‌گذار در تعیین سطح آستانه برای نسبت سرمایه‌گذاری به سرمایه پایه، این بررسی در قالب تخمین مدل‌های غیرخطی صورت می‌گیرد و عواملی ازجمله اندازه بانک، درجه دولتی، شبه‌دولتی و خصوصی بودن آنها، ماهیت فعالیت سهام‌داران و شرکت‌های مرتبط، درجه تمرکز مالکیت از دو بعد تعداد سهام‌داران خرد و ماهیت ارتباط آنها کنترل می‌شود. نتایج نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری از جنبه‌هایی نظیر سودآوری و کیفیت دارایی، نقدینگی و کفایت سرمایه پدیده‌ای مثبت و از بعد واسطه‌گری مالی (نسبت درآمدهای بهره‌ای به درآمد ناخالص) پدیده‌ای منفی است. به‌عبارت دیگر، به‌نظر می‌رسد در شرایط سرکوب مالی، سرمایه‌گذاری اگرچه عملکرد بهتری را برای بانک ایجاد می‌کند، اما سیستم بانکی را از هدف اولیه خود یعنی واسطه‌گری مالی دور می‌کند.